مثل خاراندن زخم

به بهانه ی "عصبانی نیستم" ساخته‌ی رضا درمیشیان

نوشتن درباره‌ی عصبانی نیستم دشوار است. چرا که این فیلم از یک سو نتیجه‌ی پنج سال دوندگی و پیگیری رضا درمیشیان برای اکران فیلم است، و از سوی دیگر با خاطرات و مخاطرات ی اجتماعی اواخر دهه‌ی هشتاد و اوایل دهه‌ی نود گره خورده است. فیلم حاوی صحنه‌هایی آشنا برای دهه‌ی شصتی‌ها و تمام کسانی است که در آن سال‌های پر التهاب و حساس به آغاز زندگی می‌اندیشیدند و به عبارت دیگر زبان حال نسل ماست.